A raposa morta

        

 Foto descobrir-a-terra.blogs.sapo.pt

          No número derradeiro d’o periódico “La Idea” de Redondela, lin a noticia de que s’iba a estabecer un servicio de vapor, pra carga e pasaxeiros, entre aquela vila e Vigo.

          Non sería este un servicio novo, porque xa fai ben anos que o houbo, se non con barcos de vapor, con lanchas de vela.

          Era naquel tempo en que non había camiño de ferro nin seica dilixencias como has había n-o tempo d’a miña primeira mocedá.

          Quer decir qu’o servicio a que me refiro era anterior o meu nacimento, que, según vos teño dito moitas veces, xa vai un pouco longo.

          Eu sei qu’e había o tal servicio de pasaxe e carga, porque lémbrome de ter oído contar n-a miña casa unha cousa que presenciou un certo antepasado meu, axudante d’Obras Púbricas, que por selo, adoitaba facer moitos viaxes por Galicia adiante.

          En certa ocasión tivo qu’ir de Redondela a Vigo, e como a maneira máis cómoda que destonces había pra facer ise viaxe a d’ír embarcado, tomou pasaxe nunha lancha.

          Iban n-a mesma embarcación outras varias persoas, entre elas unhas mulleriñas que levaban un par de ducias de galiñas pra vender en Vigo.

Os animaliños iban metidos n-a bodega, y-as persoas sobr-a cuberta d’a embarcación. Así era qu’istas non vían o que pasaba embaixo.

        Mediado o viaxe, ou sexa cando iban pasando por aquel fermoso canal qu’hai entre Rande y a Guía, oiuse n-a bodega d’a lancha un forte cacarexar, máis nadie fixo caso, coidando que serían as galiñas que pelexaban unhas con outras, ou qu’algunha d’elas tiña posto un hovo, y-as demáis facíanlle unha festa, como sucede a veces.

         Durou aquilo uns poucos menutos e por fin parou.

         Cando a embarcación chegou a Vigo, foi varar a praia d’o Convento, porque entón inda non había muelles nin malecón, nin nada canto hai hoxe.

Os mariñeiros tiñan que coller as pasaxeiros o lombo e pousalosn-a erea, pra que se non mollaran; yasí encomenzaron os d-a lancha a poñer en terra os que iban n-a embarcación.

         Un d’os primeiros que pasou foi o meu parente, yas derradeiras, as mulleriñas d-as galiñas pra recoller a mercancía.

        Por certo que, cando se foron facer cargo d’elas alcontráronse c’un verdadeiro destrozo.

        Unhas cantas galiñas estaban mortas y outras a medio morrer, e tanto a estas como aquilas, faltábanlle moitas prumas y-anacos de carne.

        Aquilo soilo unha raposa o podía ter feito, y efectivamente, alí estaba a condanada d’a raposa, morta, sin duda algunha, d’o atracón de galiñas que se tivera dado.

        Certamente que, aproveitando un descuido d’os mariñeiros, metérase n-o barco dispois d’émbarcadas as galiñas, y-o cacarexar que se tiña oído, o que s’armara cando encomenzou o banquete.

        Pra convencerse de qu’estaba morta,déronlle couces os mariñeiros, arrastrárona pol-o rabo, e nada, a raposa non daba señales de vida.

        As mulleriñas berraban pol-a perda qu’a ladra da raposa lles fixera y-os mariñeiros rian coma parvos.

        Un d’eles colleu a raposa pol-o rabo, dándolle voo, zorregou con ela na area.

-Ehí vai iso pra que lle fagan o enterro-dixo.

-Ou pra qu’a leven a fonda das Catro Nacións-excramou outro mariñeiro-qu’ha de faguer bo caldo.

         Mais a raposa, aínda ben non tiña caido u-a area, deu un pulo e botou a correr coma si lle tiveran posto un foguete.

AVELINO RODRÍGUEZ ELÍAS

Autor: Juan Migueles

BIBLIOGRAFÍA

El Heraldo Gallego (Bos Aires) 24-09-1927