 |
| Nené, entroido no Centro Recreativo e Cultural, 1977. Foto: Cal3 |
Durante un tempo, gañouse a vida vendendo uns barquillos nas
festas, feiras ou no pavillón ao grito de:
Al rico parisieeeeé.
Parisié rico,
rico parisié.
Cando lle quedaban poucos dicía:
Me quedan dos
Cáceres y Badajoz,
si me quedaran más dos
no las vendía ni dios.
Por suposto, en canto os vendía aparecía con outra bandexa chea. Este oficio valeulle un novo alcume e durante un tempo a xente lle chamou Nené Parisié.
Outra
das súas fontes de ingreso era a recuperación de obxectos
roubados. Por unha módica recompensa sempre lograba que "aparecera"
o subtraído
dicindo que o culpable era un de fóra. A vítima quedaba contenta
porque a perda era moito menor, pero coa dúbida de se non sería o
propio Nené o autor dos feitos.
As veces facía trasnadas tan só por divertirse. Nunha ocasión
apostoulle a un "colega" que lle gañaba correndo ata o
final da rúa. O outro confiado botouse a correr, saíndo Nené tras
el gritando: -"¡Al ladrón, al ladrón!".
Un timo orixinal foi cando lle encargou un trompo "especial"
a Sesé Fernández. Con el foi á Alameda onde organizou un campionato de
trompos, previa inscrición aportando unha certa cantidade. Os cartos
recadados repartíanse entre os tres primeiros. Unha vez que se
apuntou unha chea de xente, fixo un círculo duns dez metros de
diámetro. ¡Que sorpresa levaron todos cando sacou o seu enorme
trompo cunha "saída" que rebotaba nos xardíns! Gañou o
campionato sen problemas embolsándose o maior premio.
Outro dos seus timos era ir polas feiras vendendo rifas que nunca
tocaban. Para desprazarse soia buscar un "taxista" co que
repartía parte das súas ganancias. Unha vez reclamáronlle un
premio, tratábase dun paraugas, polo que Nené asegurou que non
había problema. Acercouse ao paraugueiro dun bar e entregou o
"premio" ao afortunado.
Unha vez mirou a unha señora maior que coñecía cargada coa
compra. Quitándolle as bolsas da man, ofreceuse a subirlla á casa
para que non fora tan cargada. A veciña que coñecía os seus
antecedentes, cunha mistura de incredibilidade e temor, non soubo
dicirlle que non. Unha vez no piso ofreceulle unha propina, pero el
rechazouna pedindo, iso si, usar un momento o baño, non podendo
novamente negarse a señora. Nené tardaba e tardaba, e os temores da
pobre muller aumentaban. De súpeto, sae pola porta dando as grazas e
a señora queda pasmada ao darse conta que Nené... ¡DEUSE UN BAÑO!
Autor: Juan Migueles
BIBLIOGRAFÍA
Aportes orais.
