O roubo da Coca.

Corría o ano de 1921 cando os membros da comisión de festas foron aos baixos da escola a buscar a Coca para limpala e poñela en condicións para a procesión de Corpus. Cal non sería a súa sorpresa ao non atopar a Coca. Nun principio tentouse silenciar o sucedido, pero a tráxica noticia pronto se espallou por a vila e as súas parroquias. ¡A Coca desapareceu! ¡Quedamos sen festas, roubaron a Coca!

Foto da Coca en Vida Gallega con alusións ao seu roubo.

          Axiña se organizou unha manifestación de protesta. A xente alporizada protestaba e tan só a intervención da Garda Civil impediu que agrediran á comisión de festas, ao director da escola, a corporación municipal e ao centulo, por abandonar a garda e custodia da Coca.

         O xulgado tomou cartas no asunto, a benemérita iniciou unha investigación e ata un adiñeirado redondelán ofreceu unha recompensa por calquera pista, mais a Coca non aparecía. Algún mariñeiro malicioso chegou a comentar que era posible que resucitara e que, cansada de tan largo cativerio e letargo, decidira volver as andadas. O caso é que non aparecía e os xornais da época comentaban que o balbordo causado era “maior que o rapto de Elena, o rapto de Europa e o mismísimo rapto das Sabinas”.

         Ao día seguinte en Soutomaior, uns pescadores atoparon no fondo do pozo coñecido como Mestas, onde se unen o Oitabén e o Verduxo, unha caixa de latón enferruxada coa palabra “Co ₃ Ca” gravada no exterior. Acudiu ao lugar o anticuario Sr. Solla, quen confirmou que o obxecto fora mergullado recentemente e probablemente o guindaran os ladróns da Coca na súa fuxida. Nestas estaban, ata que pasou por alí un estudante de Menciña quen dixo que diso nada, que “Co ₃ Ca” era a fórmula do carbonato cálcico e probablemente a caixa procedía da fábrica de carburos “Laforet y Cª”, de Arcade. Mais non lle fixeron caso porque no interior da caixa había varios papeis e entre eles un mapa da antiga estrada Pontecaldelas-Soutomaior, sen dúbida o plan de fuga dos cacos.

        A pista definitiva a daban uns romeiros de Ponteareas que regresaban das festas de Xende e, ao pasares por Pontecaldelas, viron no alto dun monte un colosal lagarto máis grande que os cabalos que montaban. Mortos de medo non se acercaron ao animal porque descoñecían a noticia da desaparición da Coca.

         Cara Pontecaldelas marcharon todos, os veciños de Soutomaior encabezados polo anticuario e os de Redondela polo procurador Buenhijo Pérez Sobrino. Por sorte a tarasca apareceu agochada nunha finca sen que ata o día de hoxe se saiba a identidade dos ladróns nin cales eran as súas intencións. O importante foi que os redondeláns recibiron san e salva á súa Coca e as festas puideron celebrarse.

Autor: Juan Migueles

BIBLIOGRAFÍA

Galiciana- http://www.galiciana.bibliotecadegalicia.xunta.es => El Diario de Pontevedra, La Integridad diario católico, Vida Gallega